‘Transgender’

Kun je je nog herinneren toen je klein was dat je echt graag een prinses wilde zijn of een ridder, misschien was je wel realistischer en wilde je brandweerman of dokter worden.

Ik was een klein beetje anders: toen ik jong was had ik de wens om een jongen te worden. In die tijd wist ik nog niet wat transgender was, dus ik dacht altijd dat die wens hetzelfde was als die van anderen. Niet dus…

Op mijn 18de ben ik stappen gaan ondernemen, ik ging toen naar therapie en heb aan mijn familie, vrienden en school gevraagd mij Robin te noemen. Rond mijn 22e kreeg ik hormonen en een jaar later mijn borstoperatie.

Maar voordat dat allemaal begon ben ik door moeilijke periodes gegaan. Ik vond mezelf niet leuk, droeg jongenskleding wat voor anderen een reden was om mij te pesten. Ik trok me vervolgens terug op mijn kamer en ook veel gaan gamen.

In het begin, toen ik vertelde dat ik transgender was vond iedereen het een beetje raar, niet dat ik zo was maar de verandering. Uit eindelijk werkte iedereen mee.

De reacties waar erg uiteenlopend. De ene wilde meer weten over hoe ik me voelde, de andere zei gewoon “is goed” en ging door met leven. Die laatste vond ik lastige want had toch wel meer interesse verwacht.

Tijdens therapie heb ik veel na moeten denken. De moeilijkste vragen is nog steeds “wat is nu het verschil tussen een man en een vrouw? Waarom ben ik gelukkiger zo dan anders om?”.

Ik heb nu al 5 jaar hormonen dus mensen vergissen zich niet meer in wat ik ben. Daarvoor waren mensen op straat nog wel eens aan het twijfelen, wat mij nog wel eens onzeker kon maken.

Voordat mijn stem lager werd, was ik aan de telefoon nog vaak mevrouw, dat zorgde ervoor dat ik nu nog steeds niet graag bel met mensen.

Vervolgens kwam de operatie. Ik was erg blij dat ik normaal kon gaan zwemmen en omkleden, maar ergens voelde het ook als een afscheid. Ik was er misschien niet blij mee, maar ze gingen een deel van mij weg snijden dat gaf een dubbel gevoel. Nu is dit ondertussen alweer 4 jaar gelden, ik ben blij genoeg met mijn lichaam nu en wil er ook niets meer aan laten doen.

Natuurlijk stopt het wensen hebben dan niet, van af het moment dat mensen mij zagen als jongen begon mijn leven pas echt, dus ik heb nog genoeg dromen waar te maken.

Nieuwsgierig geworden naar mijn verhaal, lees mij dan…