“Transgender”

“Als ik op mijn 18e uit was gekomen voor mijn transseksuele gevoelens, had het kunnen zijn dat men mij met elektroshocks zou proberen te genezen, dat was toen ‘normaal’. Er zijn helaas nog steeds mensen die denken dat transgenders het niet helemaal op een rijtje hebben. En daardoor niet in de maatschappij kunnen functioneren. Wij zijn anders en passen niet in een hokje. Dat is ook één van de redenen dat sommige werkgevers ons niet willen aannemen.

Veel mensen weten ook niet dat zij een transgender in hun omgeving hebben. Zo weet het gros van de mensen in mijn appartementencomplex niet dat ik hiervoor een man was met vrouwelijke gevoelens. Als kind wist ik al dat ik anders was dan de andere jongens. Rond mijn 18e wist ik dat ik transgender was. Dit heb ik een lange tijd geprobeerd te onderdrukken en te verzwijgen. Doordat ik voor mijn baan veel op pad was, kon ik een dubbelleven leiden waarbij ik thuis echtgenoot en vader was en op pad mijn transseksuele gevoelens kon uiten.

Toen ik echter een andere functie kreeg, veranderde alles. Ik was vaker thuis en kon mijn gevoelens niet kwijt. Ik ben toen met een psycholoog in gesprek gegaan met als doel mijn verlangens een plek te geven en mijn gezin te behouden. Maar mijn depressies kwamen terug en ik had geen andere keuze dan het te vertellen waar ik mee liep. Ik heb het toen als eerst aan mijn zus verteld en met haar gekeken naar hoe ik het mijn gezin moest vertellen.

Op een avond kwam ik thuis en heb ik mijn ex-vrouw een documentaire laten zien van een trans vrouw. Ik heb haar toen verteld dat ik ook een trans vrouw ben en dit jaren heb geprobeerd te onderdrukken. Soms denk ik wel dat ik eerder had moeten uitkomen voor mijn transseksuele gevoelens. Ik wist dat of ik er nu voor koos om dit te verzwijgen of om het juist te vertellen, ik altijd iemand pijn zou doen.

Voor mijn gezin was dit een moeilijke periode. Mijn zoon zei eens tegen mij dat ik hem zijn vader afpakte. Dat deed heel veel pijn. Ik heb daardoor wel eens getwijfeld of ik juist had gehandeld. Ik wist wel dat als ik het niet ging doorzetten, ik er niet meer zou zijn, omdat ik dan uit het leven zou stappen.

Mijn wens voor de toekomst is dat we mensen gaan accepteren om wie ze zijn, gewoon mensen. Een samensmelting van een eicel en een zaadcel. Ik probeer mensen te beoordelen op wie zij zijn en niet op hun uiterlijke kenmerken.”