‘Niet aangeboren hersenletsel’

Op 6 jarige leeftijd werd bij mij een goedaardig hersentumor verwijderd.

Ik had destijds geen zichtbare restschade en werd na een aantal jaren van controle gezond verklaard. Lang leek dit ook daadwerkelijk zo te zijn. Totdat ik eind 2009 ziek werd, en daar heel lang geen weg terug op wist te vinden.

Een lange weg vol onzekerheden volgde. Ik was onverklaarbaar en zeer ernstig vermoeid. Zo ernstig dat ik er fysiek pijn van had, chronisch misselijk werd en het mijn leven totaal lam legde. Een zoektocht langs alle mogelijke specialismen volgde, zonder daar een antwoord te vinden. Na 8 jaar vertwijfeling en zoeken legde ik zelf een diagnose voor, die uiteindelijk werd bevestigd door een neuroloog: Niet aangeboren hersenletsel. Hoewel ik zelf helemaal niet van de labels ben, was het een verademing er uiteindelijk toch één te krijgen. Mijn ziek zijn had een naam.

Die naam betekende dat ik nieuwe kaders kreeg, nieuwe leefregels, maar ook dat ik eindelijk naar mijn omgeving duidelijk kon communiceren wat er met mij aan de hand was. Mijn zoektocht naar informatie werd gerichter en ik werd wijzer. Maar bovenal realiseerde ik me, dat mijn weg veel te lang was geweest, te slopend en vooral heel verwarrend. En, dat ik niet de enige was met een vergelijkbaar verhaal.

Al opkrabbelend en herstellende van deze onzekere periode, leerde ik dat er veel meer mogelijk is dan me voorgespiegeld was. Dat rustiger en meer in balans leren leven, niet betekent dat ik ineens dingen niet meer kan. Ik ben nog steeds die gedreven persoon met een enorme levenslust en een enorm creatief denkvermogen. Die creativiteit heeft me gebracht waar ik vandaag de dag ben. Levend met mijn beperking, volop in ontwikkeling, met eindelijk ook weer prachtige toekomstdromen en wensen. Ik kan en durf weer!

Nieuwsgierig geworden… lees mij.