‘ADHD’er’

Als klein meisje voelde ik al dat ik anders was.

De gewone dagelijkse dingen waren voor mij simpelweg niet zo eenvoudig. Op de vraag (iedere ochtend) “kom je naar beneden?”, bleef het gewenste antwoord achterwege, althans daar leek het op omdat het even duurde voordat ik daadwerkelijk daad bij het woord had gevoegd.

Niet omdat ik niet naar beneden wilde komen of omdat ik Oost-Indisch doof was, wat voor het gemak maar aangenomen werd. Nee, ik was waarschijnlijk al weer van alles onderweg tegengekomen wat mijn aandacht vroeg en allemaal even belangrijk leek. En daarmee was ik de vraag alweer vergeten en moest ik daar nog eens aan herinnerd worden. Heel vermoeiend, niet alleen voor mijzelf, maar ook voor mijn omgeving. Tja, helaas wisten ze toen nog niet dat ik het niet kon helpen; dat mijn brein zo werkte.

Halverwege de 30 kreeg mijn drukke hoofd eindelijk erkenning en een titel. Na een paar keer flink onderuit te zijn gegaan en te moeten stoppen met het gebruik van alcohol, wat eigenlijk een soort van zelfmedicatie was, om de onrust en prikkels het hoofd te kunnen bieden, kwamen we erachter dat ik zoals in de volksmond genoemd werd, last had van Alle Dagen Heel Druk zijn.

Alleen voldeed ik niet aan het stereotype… althans op het eerste gezicht, want ik had me heel goed geleerd om aan te passen uit angst voor afwijzing. Toch was het ineens of alles op zijn plek viel.

Ik werkte me kapot om alles te kunnen volgen en verwerken. En eerlijk gezegd is dat nog steeds zo. Al heb ik er steeds beter mee om leren gaan en zie ik er inmiddels ook de voordelen van. Ik kan namelijk heel veel en met mij is het nooit saai!

Nieuwsgierig geworden naar mijn verhaal… lees mij dan.