De Achterflap
‘Getatoeëerd’
“Mijn eerste tatoeage nam ik rond mijn 30e,” vertelt Alex. “Dat is bijna 18 jaar geleden. Ik ben dus vrij laat begonnen.” Dat kwam omdat zijn grootouders geen fan waren van tatoeages. “In de Molukse cultuur heb je veel respect voor oudere mensen,” vertelt hij. “Maar mijn opa zei wel: ‘Neem maar een tatoeage als ik er niet meer ben.’”
Zijn eerste tatoeage was een Maori-tattoo op zijn bovenarm. “Maori-tatoeages staan erg in verbinding met mijn Molukse cultuur.” Na de eerste volgden er al snel meer. “Het is waar wat ze zeggen: het is verslavend!” Zichtbare tatoeages, bijvoorbeeld op zijn hoofd, was lang een droom van Alex. “Ik heb er wel echt over nagedacht, wat de nadelen van zichtbare tatoeages zouden zijn. Hoe het zou zijn met werk en of het in de maatschappij wel geaccepteerd zou worden.” Zes jaar nadat hij zijn eerste tatoeage had laten zetten nam hij de eerste zichtbare, op de zijkant van zijn hoofd. “Ik wilde zien hoe mensen zouden reageren. Ik kreeg meteen van mensen te horen dat ik nooit meer werk zou kunnen krijgen.”
Niets bleek minder waar. Alex werkt in de geestelijke gezondheidszorg, waar zijn tatoeages volledig geaccepteerd worden door zijn collega’s en door de cliënten. “Ze vonden het alleen maar mooi! Soms vragen de cliënten zelfs, komt die jongen met die tatoeages vandaag?”
Bij mensen uit zijn cultuur is er veel herkenning voor de tatoeages die hij heeft. “Veel Molukkers zijn ook flink getatoeëerd.” Alex heeft niet alleen Maori-tatoeages. “Ik heb de naam van mijn ex nog op mijn hoofd staan,” lacht hij. “Ik ben een boek. Alles wat erop staat blijft staan, het is deel van mijn verhaal.”
Alex doet al acht jaar, vanaf de eerste editie van Human Library in Nederland mee. “Ze zijn toen een tattooshop binnengestapt omdat ze een getatoeëerd boek wilden hebben. Die shop heeft ze toen mijn telefoonnummer gegeven.” Hij geniet enorm van Human Library. “Ik heb ook heel veel kunnen leren van de andere boeken. Bij de eerste editie zat ik naast een transgender persoon. Ik had in mijn hele leven nog nooit iemand die transgender was ontmoet. Maar inmiddels zijn we goede kennissen van elkaar!” Hij wil anderen leren niet te oordelen over een ander. “De slogan van Human Library zegt eigenlijk alles: ‘Don’t judge a book by its cover!’”
Auteur: Eva Alkema