De Achterflap
‘Ex-verslaafd’
“Als kind kon ik het al niet bij één snoepje laten,” herinnert Angela zich. Rond haar 13e begon ze te experimenteren met alcohol en drugs. ”Ik en mijn vrienden kochten bessenjenever en dronken dan met zijn allen uit die fles. Dat was wat heel veel jongeren toen nog deden.” Drie jaar later probeerde ze voor het eerst harddrugs. “Het klikte meteen, ik dacht toen: ik voel me een beter en fijner persoon als ik deze middelen gebruik. Dit was niet iets wat ik alleen in het weekend wilde doen.”
Vanaf dat moment ging Angela steeds op zoek naar het prettige gevoel dat ze toen kreeg. “Maar ik kwam er al vrij snel achter dat dat niet op die manier weer terug zou komen.” De eerste vijf jaar deed ze vooral drugs met vrienden tijdens het uitgaan. Maar rond haar 20e werd de verslaving heviger. “Toen merkte ik dat ik zelfs wanneer ik geen drugs wilde gebruiken, ik het moest doen.” Ze kreeg hierdoor vaker ruzie met familie en vrienden. “Toen begon het echt mijn leven te verzieken. Ik wilde wel stoppen, maar het lukte gewoon niet.”
Na een tijd besefte ze dat ze hulp moest zoeken. Wanneer je een langere tijd drugs doet heb je steeds meer nodig om hetzelfde effect te bereiken. “Ik voelde dat mijn lichaam het bijna niet meer aankon.” Ze benadrukte bij behandelaren dat ze opgenomen moest worden, omdat dagbehandelingen bij haar niet zouden werken. Toen werd ze naar een 12-stappenkliniek gestuurd. “Daar heb ik mijn leven gelukkig 180 graden om kunnen draaien.”
Angela gebruikt al tien jaar geen drugs en alcohol meer. Toch noemt ze zichzelf geen ex-verslaafde. “Die verslaving zit nog steeds in me. Ik gebruik alleen niet meer.” Ze gaat ook nog steeds elke week naar bijeenkomsten van de 12-stappenprogramma’s. “Daar deel je ervaring, kracht en hoop.” Clean worden heeft haar heel veel gebracht. “Ik kon eindelijk mijn masker afzetten en mezelf zijn.”
Angela houdt zich nu veel bezig met victim blaming, jezelf of een ander de schuld geven van iets wat hen is overkomen. “Ik heb tijdens mijn verslaving ook te maken gehad met seksueel geweld,” vertelt ze. Het lukte haar niet altijd om haar eigen grenzen aan te geven. Lang dacht ze dat ze hier zelf voor verantwoordelijk was, omdat ze tijdens die gebeurtenissen onder de invloed was. “Ik registreerde twee jaar geleden pas dat dat geweld me niet had mogen overkomen. Daarvoor gaf ik altijd mezelf de schuld.”
Ze wilde aan Human Library meedoen om een beter beeld te kunnen schetsen over de omvang van verslaving. Veel van haar lezers kampen hier zelf mee of hebben familie of vrienden die verslaafd zijn. “Ik wil ze zeggen dat het niet hun schuld is. Het kan iedereen overkomen. Verslaving is een ziekte die niet discrimineert.”
Auteur: Eva Alkema