De Achterflap
‘Eetstoornis’
Dit artikel bevat informatie die mogelijk schokkend of confronterend kan zijn. Ben of ken je iemand die last heeft van eetproblemen? Vraag dan om hulp aan iemand die je vertrouwt of raadpleeg je huisarts.
“Mijn eetstoornis heeft me meer dan de helft van mijn leven in zijn greep gehad,” vertelt Stephanie. Het begon toen ze als tiener wilde afvallen. “Het was uit onzekerheid. Ik dacht dat ik me zelfverzekerder zou voelen als ik wat dunner werd.” Al snel viel dit Stephanies moeder op. Die bracht haar naar de huisarts. “We besloten dat ik niet opgenomen zou worden. Wel ging ik eens in de twee weken naar de huisarts voor een gesprek over mijn eten, maar mijn huisarts had geen verstand van eetstoornissen.” Stephanie begon weer te eten. “Maar mijn honger- en verzadigingsgevoel was helemaal weg, dus ik at veel te veel. Ik begon met laxeren. Dit heb ik negen jaar lang gedaan.”
“Het beheerste mijn leven. Ik was er continu mee bezig. Alles wat erin ging moest er van mij ook weer uit. Ook sporten speelde een grote rol in mijn leven: als ik dat deed, mocht ik van mezelf eten.” Na negen jaar besloot ze te stoppen met laxeren en antidepressiva. “Ik was heel erg bang om aan te komen, maar ik viel juist af. Ik merkte ook hoeveel schade het aan mijn darmen had gedaan.” In 2015 maakte Stephanie een aantal grote veranderingen mee. Ze ging samenwonen, begon te werken en verhuisde naar een stad waar ze niemand kende. “Ik was best eenzaam en vluchtte weer in mijn eetstoornis. Op een werkdag fietste ik 90 kilometer en ’s weekends het dubbele. Dat deed ik omdat ik niet wilde voelen.” Na een tijd begaf het hart van Stephanie het. “Het klopte nog maar 30-35 slagen per minuut.”
Stephanie kreeg een noodopname. Daarna volgde een lang traject van opnames. “Ik had een eigen kamer. Ik zette om 4 uur de wekker en liep rondjes door mijn kamer tot ik mijn stappendoel bereikte. Ik kreeg een RM (rechtelijke machtiging) en werd gedwongen opgenomen. Ze hebben vervolgens een bed in de woonkamer neergezet. Daar moest ik 5 maanden lang zitten, eten, liggen en slapen. Een traumatische ervaring!” Stephanie vindt dat er niet altijd goed omgegaan wordt met mensen met eetstoornissen. “Mensen denken dat het alleen om eten draait. Maar dat is niet zo. Er moet gekeken worden naar wat er onder ligt. Waarom heb je jouw eetstoornis zo hard nodig?”
In 2017 is Stephanie gescheiden en op zichzelf gaan wonen. “Dit was een enorm moeilijke en zware tijd. De eetstoornis had ik nog harder nodig om mijn verdriet, mislukking en angst maar niet te hoeven voelen. Het ging steeds slechter en in 2018 moesten vriendinnen eten langs brengen en me helpen, omdat ik nog amper kon lopen.” Op een dag deed Stephanie de deur niet meer open. Haar vriendin besloot de politie te bellen, die even later de deur openmaakten met een kleerhanger. “Hiermee heeft ze mijn leven gered. Ik moest gereanimeerd worden, werd hierna met spoed naar het ziekenhuis gebracht en ik heb 2 à 3 dagen in coma gelegen. Ik leefde nog, maar als mijn lever ermee ophield was het klaar geweest.” Stephanie heeft toen een moeizaam herstel gehad, met sondevoeding en een opname in het ziekenhuis. “Mijn ouders duwden me in een rolstoel, omdat ik niet kon lopen. Ik besefte: ‘dit is de omgekeerde wereld. Ik wil dit niet.’”
Stephanie is op zoek gegaan naar begeleiding die passend is voor haar herstel en zij is in aanraking gekomen met een ervaringsdeskundige. Ze heeft ook verschillende therapieën gevolgd. “Jezelf de tijd geven om te herstellen is ook van groot belang voor jouw ontwikkeling en herstel. Van mij moest altijd alles snel, maar iets wat je al bijna je hele leven bij je draagt, is niet van de een op de andere dag weg! Ik haal veel kracht uit God. Hij sterkt mij enorm. Ik doe af en toe aan wielrennen en ik wandel veel, maar probeer nu op te letten of ik het wil, of mijn eetstoornis.” Ook doet Stephanie als boek mee aan Living Library. “Via een interview met mij in het AD (28 oktober 2021) is de Living Library met me in contact gekomen. Dat doe ik nu regelmatig en daarnaast geef ik gastlessen op scholen over mijn levensverhaal/eetstoornissen en pas ik op honden. Honden geven mij rust, liefde en regelmaat. Ook ben ik bezig met het maken van een eigen website, stond ik 1 juni jl. in de Flair, organiseer ik kledingswaps in Utrecht en ben ik weer gaan studeren als allround coach. Uiteindelijk wil ik mijn levenservaring inzetten om anderen te begeleiden.
Mijn boodschap is: Iedereen mag zichzelf zijn, met zijn of haar kwetsbaarheden. Ieder mens is uniek! In ieder van ons zit een mens met een goed en rein hart. Ieder van ons heeft zijn/haar kwaliteiten die gemanifesteerd mogen worden. Het kan dat dit overgenomen wordt door een ziekte/verslaving, maar het zit er nog steeds. Als je kiest voor jezelf, passende hulp zoekt, ga je helen van jouw verslaving/ziekte. Er is een weg omhoog, ga daar voor!”